Op een regenachtige dag, 13 april 1865, trof een ongelukkige blikseminslag de H. Willibrorduskerk in het Brabantse dorp Middelbeers. De inslag beschadigde de toren en het schip van de kerk en had tragische gevolgen voor twee vrouwen die op dat moment binnen waren: Cornelia de Kort en Anna Maria van de Wetering, allebei geboren in 1804. Terwijl Cornelia het leven liet door de inslag, bleef Anna Maria, wonderbaarlijk genoeg, ongedeerd – hoewel ze een vreemd gevoel overhield in haar rechterarm, alsof die geladen was met energie.
De plaatselijke pastoor, Jacobus Aarts, raadde haar aan deze mysterieuze kracht in haar arm uit te proberen op een dorpsbewoner die leed aan reuma. Tot ieders verbazing leek de man verlichting te ervaren na de aanraking. Wat begon als een enkel experiment, groeide uit tot een regionale legende. Anna Maria, die al snel de bijnaam “Trieneke de Strijkster” kreeg, werd bezocht door mensen met allerlei kwalen, vanuit omliggende dorpen en steden. Het verhaal ging rond dat haar aanraking geneeskrachtig was: blinden konden weer zien, en lammen lieten hun krukken achter. De stroom van mensen die naar Middelbeers kwam op zoek naar genezing, nam in korte tijd zulke proporties aan dat het kleine dorp hen nauwelijks kon opvangen. Kranten uit die tijd berichtten zelfs over een tekort aan stalling voor de paarden van de bezoekers en over de enorme aantallen mensen die zich verzamelden bij de kerk.
Hoewel Anna Maria geen geld vroeg voor haar diensten, lieten velen offers achter als dank voor haar hulp. Ze werkte van de vroege ochtend tot de late avond en raakte regelmatig uitgeput door het constante werk van "strijken" over de pijnlijke plekken van dorpsgenoten en vreemdelingen. Sommigen in het dorp maakten zich zorgen dat haar uitputting uiteindelijk haar leven zou kosten. Toch zou Trieneke de Strijkster nog bijna 25 jaar blijven leven en haar bijzondere gave inzetten voor anderen, tot haar dood op 10 februari 1891.
Het verhaal van de Strijkster van Middelbeers is een prachtig voorbeeld van hoe sagen en vertellingen zich ontwikkelen: een wonderbaarlijke gebeurtenis, de invloed van de kerk, en een gemeenschap die hoop vindt in het mysterie. Het verhaal leeft voort als een herinnering aan de mysterieuze krachten die de menselijke ervaring soms lijken te overstijgen. Sagen zoals deze verbinden het alledaagse met het bovennatuurlijke, en roepen zelfs vandaag de dag nog verwondering op. Ze geven ons een venster op het verleden en laten zien hoe mensen zich door verhalen verbonden voelden met de mysteries en wonderen van de wereld om hen heen.
De Wonderboom te Middelbeers
In het begin van de twintigste eeuw kende het dorp Middelbeers in Noord-Brabant een unieke en bijzondere attractie die grote bekendheid genoot in de wijde omtrek: de Wonderboom. Deze boom was niet zomaar een boom, maar een opmerkelijk samenspel van de natuur dat bewondering opriep bij iedereen die hem aanschouwde.
De Wonderboom bestond uit een eeuwenoude lindeboom waarin een spar groeide. De lindeboom, hol van binnen door de tand des tijds, bood een ongebruikelijk thuis aan de spar. Wat het geheel zo wonderlijk maakte, was dat de spar via zijn eigen wortels diep in de grond groeide en zich een weg naar buiten had gebaand door de holle stam van de linde. Het resultaat was een levende symbiose van twee verschillende boomsoorten die samen een indrukwekkend schouwspel vormden.
De geschiedenis van de Wonderboom is even bijzonder als de boom zelf. De spar, met een stamomtrek van 35 centimeter, werd geplant door de oud-burgemeester van Middelbeers, de heer Smulders. Met zijn hoogte van meer dan twaalf meter bood de spar een prachtig contrast tegen de koepelvormige kruin van de zorgvuldig gesnoeide linde. Door de openingen in de stam van de linde waren zelfs de wortels van de spar zichtbaar, wat de verwondering alleen maar vergrootte.
Helaas bleek de natuur grillig. Door een periode van extreme droogte in 1911 kwijnde de spar weg. Hoewel hij nog tot 1928 bleef staan, kon hij uiteindelijk niet meer gered worden. Pogingen om een nieuwe spar in de holle stam te laten groeien, mochten helaas niet baten. Ondanks deze tegenslag bleef de herinnering aan de Wonderboom voortleven. In die tijd werd zelfs een ansichtkaart uitgegeven met een afbeelding van de boom en een speciaal gedicht dat de unieke symbiose bezong:
Wonderbaar speelt de natuur
Soms een part aan plant en bomen.
Uit een linde, oud van duur,
Laat zij, voor verjongingskuur,
Hier een spar tevoorschijn komen.
De Wonderboom werd een symbool van de veerkracht en de creatieve kracht van de natuur. Hij was niet alleen een bezienswaardigheid, maar ook een bron van inspiratie voor de inwoners van Middelbeers en ver daarbuiten.
