LOURDES….PAAL 21
Deze naam klinkt u natuurlijk niet vreemd in de oren. Het stadje Lourdes ligt in het zuiden van Frankrijk, in de uitlopers van de bergen, de Pyreneeën.
Lourdes is de grootste rooms katholieke bedevaartplaats sinds 1858. De heilige maagd Maria verscheen daar in een grot aan een 14-jarig meisje, zij heette Bernadette.
Maria verscheen maar liefst 18 maal aan Bernadette en vroeg haar om van de grot, waar zij in verschenen was, een kapel te bouwen. En zo geschiedde…
In die grot stond water en het duurde niet lang of men kwam er achter dat dat water uit die grot heilzaam bleek te zijn.
Zieke mensen, lammen, blinden en kreupelen zochten daar hun heil om te genezen...het werd een waardige bedevaartplaats…
Later is Bernadette door de paus Heilig verklaard.
Maar wat heeft dit verhaal nu te maken met ons eigen Ameland…
Luister, huiver en geniet !
In de nacht van 19- op 20 maart 2007 waaide er een stevige wind die aanwakkerde tot storm, misschien wel windkracht 8-9.
Een Duitse kustvaarder, de COSMEA voer die nacht boven Terschelling, op weg naar Hamburg of Bremen, geladen met 1000 kub. gezaagd hout, keurig verpakt in grote bundels.
De golven beukten in die stormnacht met geweld tegen de zijkanten van het schip en haar deklading. De COSMEA ploegde zich in die nacht met moeite vooruit. Het hout werd natter en zwaarder door het overkomende zeewater.
Op een gegeven moment begon de lading, moe gebeukt door de zee, te rollen en te schuiven en gleed met donderend geweld van het dek af, de kolkende zee in.
Na alarmering via de vuurtoren de Brandaris op Terschelling lagen de reddingboot en de sleepboot Noordgat al gereed om uit te varen voor als de nood aan de man kwam.
En jawel, men moest uitvaren om bij te staan.
Dat was even een buitenkansje voor de Terschellingers, want er was maar liefst 1000 kub. hout overboord gespoeld…
Maar hoe zat het met de Amelanders ? Nou, vergis je niet, een echte jutter slaapt bij slecht weer altijd met één oog en één oor open.
Zodra de wind aantrekt en uit de gunstige hoek waait, zodra er deuren beginnen te klapperen en de pannen op het dak beginnen te ratelen, dan weet hij wel hoe laat het is.
Hij kan nòg zo lekker warm liggen achter moeder’s brede rug, maar dan telt maar één ding...hup, je bed uit...en naar het strand.
Op de 20e maart, ‘s ochtends vroeg, het was nog niet eens licht, zagen de jutters hun ’feestmaal’ op het strand liggen. Maar liefst 600 kub. hout was er aangespoeld….Achteraf bleek dat de sleepboot Noordgat van Terschelling al 400 kub. in de wacht gesleept had….
Je kwam ogen te kort om alles wat je daar op het strand zag te kunnen bevatten….
Het hout, nog dobberend in de zee of al aangespeold op het strand.
Het duurde dan ook maar even of de kreet ’HOUT OP STRAND’ (op z’n Amelands) klonk over het héle eiland. En dan is er maar één missie : erheen !
Het strand leek zo vroeg op de morgen wel een mierennest, trekkers met aanhangwagens, jeeps met aanhangers, luxe auto’s, brommers, fietsen...je kon het zo gek niet bedenken, of het was op het strand.
Het was één deken van hout daar….
Deze begeerte is als een olievlek...hij wordt steeds groter en groter…
Mensen die je bijna nooit meer tegen kwam in het dorp, omdat ze slecht ter been waren geworden, die liepen daar op het strand…
Mensen van wie je dacht...nou die maakt het ook niet lang meer...òp het strand…
De mensen tilden en sjouwden zich een breuk en een ongeluk aan die zware bundels hout.
Aanhangwagentjes, volgeladen met hout, waren door hun assen gezakt, bleven steken, bleven eenzaam achter in het zand omdat men ze niet over het duin kon krijgen...
Maar dán….al die stralende verheerlijkte gezichten van de jutters, als ze hijgend en vol inspanning...en tenslotte uitgeput wéér de kans hadden gezien om een bundel hout over het duin te krijgen.
Een Hollumer zat bòven op een grote stapel bundels hout...hij zat te vernikkelen van de kou. Hij had de hele dag niets gegeten of gedronken...hup...zo uit bed en op naar het strand...maar, hij was niet de enige...veel kinderen aten toen tussen de middag een boterham, want ma had geen tijd om eten te koken...ja...want ook de vrouwen deden dapper mee.
De Hollumer kreeg van iemand een paar repen Mars chocolade om wat bij te komen. Hij vertelde dat hij op zijn zoon zat te wachten, want die moest de trekker uit Hollum halen. Hij wist maar al te goed, als hij zijn buit achter liet...dan had hij niks...ja, zo gaat dat in de jutterswereld...laat je je buit alleen, dan ben je hem geheid kwijt.
In de zee zelf zag je mensen boven op bundels hout zitten, zodat een ander er niet mee vandoor kon gaan. Maar, zag je kans om je buit achter de duinen te krijgen, dan markeerde je het met iets en de ander weet dan...afblijven...die is van iemand anders en daar blijf je dus vanaf !!!
Eén van de huisartsen van het eiland kwam ook even kijken...hij was verbaasd, verwonderd en verbijsterd wat hij daar op het strand zag...en het enige wat hij kon uitbrengen was : ”Hier kan mijn kennis niet tegenop...mensen die vanmorgen bij mij op het spreekuur kwamen met hun ernstige klachten...mensen die nauwelijks hun neus nog buiten de deur steken omdat zij niet meer kunnen lopen...die zie ik hier nu sjouwen, tillen, tot hun knieën in het zeewater staan...het lijkt hier LOURDES wel...”.
En zo lieve mensen, heeft op zeker moment iemand op deze plek bij PAAL 21 een bordje neergezet...er stond op geschreven : LOURDES…
De zee geeft en de zee neemt...en het bordje verdween...maar in Buren weet men nog al te goed dat bij PAAL 21 de plek LOURDES heet...
Onze oud burgermeester Albert de Hoop was op die dag voor een bespreking op Schiermonnikoog en hij ging die avond niét terug naar Ameland.
Hij wist dat hij er niet bij hoefde te zijn. De Amelander jutters redden zich er prima zelf mee en zo was het ook en het scheelde hem heel wat werk als strandvoogd…..
De volgende dag was er geen houten plankje meer op het strand te bekennen.
De Amelander leus had zich weer helemaal waar gemaakt.
De Amelander schalken…
Hebben gestolen drie balken...
Des ‘s avonds in de maneschijn…
Daarom zal dit hun wapen zijn...