Het is nooit bekend geworden maar wel is het geboekstaafd dat die van Ameland te hoop liepen om het zeewijf te zien. En niet alleen om naar haar te kijken kwamen ze. Nee, ze hebben ook op de arme meermin geschoten. En misschien haar wel geraakt ook, tenminste, ze moet erbarmelijk geschreeuwd hebben. Ze dook onder en verdween, maar even later kwam ze weer boven, zwom naar een schip, klauterde daarbij op en legde haar handen op het boord. Zoo maar, bij klaarlichte dag, zodat iedereen het zien kon. En kijken dat ze deed. IJselijk. Haar ogen rolden in haar hoofd zodat alleen maar het wit te zien was. Met haar vissenstaart klapte ze op het water zodat dit weg en weer heen spatte. Men zou het haast niet geloven maar het is toch werkelijk zoo gebeurd want Johan Rengers van Ten Post heeft het in zijn kroniek verhaald. En een kroniekschrijver vertelt slechts feiten nietwaar en noemt man en paard. Daartegen valt niet te praten. Wilt ge weten welke mensen het zeewijf gezien hebben? Ziedaar. Het zijn: Onno Leeuwe, Jan Bakker en anderen en het gebeurde in het jaar 1558.