De Moskee

symbool van sociale verandering

Voor de integratie van de naoorlogse nieuwkomers had Eindhoven al in het begin van de twintigste eeuw kunnen oefenen bij de explosieve groei van Philips. Uit Nederland, Duitsland, Tsjechië en België stroomden duizenden mensen toe. Het integratieproces was, met de nodige steun van het Philipsbedrijf, zonder noemenswaardige problemen verlopen.

Veel Marokkanen, evenals Spanjaarden en Turken, dachten in de jaren zestig aanvankelijk na enkele jaren terug te keren. Bij deze groep nieuwkomers kwam daar weinig van terecht. Zo ontstonden in Eindhoven grote Turkse en Marokkaanse gemeenschappen die in 2008 uit respectievelijk ongeveer 9500 en ruim 5000 personen bestonden.

In 1989 verrees in de Willemstraat, niet ver van het stadscentrum, een gebouw dat Eindhovenaren misschien op een mediterrane vakantie of in het westen van het land hadden gezien, maar niet in de eigen stad. Het middelgrote gebouw met het grote loden koepeldak en de hoog oprijzende minaret was onmiskenbaar een moskee. Het maakte veel Eindhovenaren duidelijk dat een aanzienlijk aantal van hun medeburgers er een andere levensovertuiging op nahield dan zijzelf.