Textielbeat

Broedplaats voor popgroepen

Tijd van televisie en computers

Enschede was in de jaren zestig een broedplaats van popgroepen. Nieuwe groepen schoten als paddenstoelen uit de grond en de betere bands waren één à twee keer per week te beluisteren in een van de vele buurt- of clubhuizen of toenmalige rockpodia zoals onder meer de Katheeker (nu Atak), Cromhof Boerderij , Eastern Star Club, Hotel Modern of Zaal Irene. Groepen als: Honest Men, Old Stars, St. John's Family, Rabbits, Just for Fun, Chains, Butterfly en vele meer, waren enorm populair. Er waren grote verschillen in stijl. Alle groepen hadden hun eigen publiek.

Tomorrow Is Another Day

Daarbij ook The Buffoons, die met hun perfecte close-harmony zang en repertoire van onder andere The Beach Boys heel populair waren. Meteen de eerste single "Tomorrow Is Another Day" / "My World Fell Down", werd een nationale hit. "It's The End" behaalde in mei 1968 de 4e plaats. Daarna bleef de groep in de hitlijsten verschijnen met titels als "My Girl Donna", "Let It Be Me", "Arizona" en "Catharina Baby". In december 1975 waren The Buffoons voor het laatst in de hitlijsten te vinden, in 1978 werd de groep ontbonden

Ding-a-dong

Teach-In werd opgericht in 1967. Een van de eerste singles was "Spoke the Lord Creator" uit 1971, geproduceerd door Thijs van Leer. In 1972 bleven van de originele bezetting alleen Koos Versteeg en Rudi Nijhuis over en ontstond de bezetting die uiteindelijk het Eurovisie Songfestival wist te winnen: Getty Kaspers (zang), John Gaasbeek (bas, later bekend met "Orkest Freddie Golden"), Chris de Wolde (gitaar) en Ard Weeink. De band brak in 1974 door in de Benelux met de hit "Fly away". In 1975 won de groep voor Nederland het Eurovisie Songfestival met "Ding-a-dong" (de Engelstalige versie). In 1976 verliet zangeres Getty de groep en ging als soloartieste verder. De eerste single in de nieuwe samenstelling, "Upside down", werd de grootste Nederlandse hit van de groep. In 1978 haakte de groep aan bij de John Travolta-rage met de hit "Dear John" en in 1979 werd de benefiet-single "Greenpeace" een hit.

Olympisch Stadion vol!

Gert Timmerman had al een carrière als zanger gemaakt ("ik heb eerbied voor jouw grijze haren") toen hij in 1963 een duo vormde met zangeres Hermien van der Weide. Het duo had in de jaren zestig veel succes. In 1969 haalde Gert een stunt uit door te beweren makkelijk een stadion vol fans te kunnen krijgen. Samen met Willem Duys organiseerde hij de "Gert en Hermien Show" in het Olympisch Stadion te Amsterdam. Meer dan 35.000 mensen kwamen op de show af, de stunt was geslaagd en Gert en Hermien ontvingen uit handen van dezelfde Duys hun twaalfde gouden plaat. Ze kregen in totaal 21 gouden platen en een platina plaat. In 1970 haalde Timmerman een hit met "Brandend zand". Met Hermien bracht hij in 1972 "Shalalie Shalala" ("Alle Duiven Op De Dam") uit, dat niet verder kwam dan nummer 27 in de Daverende Dertig. Zij werden beloond met een Edison voor het album met dit nummer; het werd hun bekendste plaat. Vanaf de jaren zeventig, toen zij zich tot het christendom bekeerden, hebben ze jarenlang voornamelijk religieus getint repertoire op de planken gebracht. Van Kooten en De Bie maakten een parodie op hen met het gospel-duo "De Positivo's".

Irene aan de Noorderhagen

De Cotton Town Jazzband is in 1958 opgericht. In de latere bezetting met Jochem Falk (trombone), Wim Boelhouwer (bas), Hans van de Bij (banjo) en Jan ter Maat (drums) werden ze een begrip in de regio. Vanaf 1959 tot 1969 werd iedere zaterdagavond gespeeld in de bovenfoyer van gebouw Irene aan de Noorderhagen. Deze activiteiten kwamen ongeveer overeen met zo'n 400.000 persoonuren dansgenot. Een regelmatige bezoeker schreef in zijn memoires: "Ik kan me nog als de dag van gisteren herinneren hoe ik met kloppend hart op de zaterdagavond in Enschede uit de trein stapte en via het donkere straatje langs de kloostermuur naar gebouw Irene liep, waar iedere zaterdag de Cotton Town Jazz Band optrad en waar je de lekkerste meiden van heel Twente kon vinden, die dan onveranderlijk ook zondags in Bad Boekelo te vinden waren. Gebronsde nimfen, die je middelbare schooljongenshart tot ongezonde ritmes konden opdrijven, zelfs al werd door de schuchterheid de afstand van tientallen meters in acht gehouden. Je ging ook niet naar Irene, je ging naar de Cottontown, want de lokaliteit en de band was hetzelfde."

Heel veel muziek

Het echtpaar Helen en Fred Gaasbeek uit Glanerbrug beheerste vele muziekstijlen. Fred Gaasbeek componeerde en werd ook bekend als orkestleider Freddy Golden. Hun grootste hits hadden ze in de jaren zestig, maar ze zijn nog steeds actief.